W8 (+FROSTHEART)

Eigenlijk hoorde de pikzwarte kater te trainen, maar de mentor die hij deze keer had vond hij rottig. Naam? Frostheart. Wauw, wat kan die schreeuwen. Sodemina zeg, áls hij ooit doof zou moeten worden, zou zij SOWIESO de oorzaak zijn. Hij herinnerde zich de laatste dialoog nog, waarbij ze dreigde hem aan de grond te bevriezen als hij niet luisterde. Hij reageerde: “Maar dan kán ik niet luisteren!” Toen was ze even stil. Nightpaw grinnikte bij de gedachte aan die dag. Terwijl hij in gedachten verzonken zat, drong de geur van ekster zijn neus binnen. De geur werkte als een soort wekker voor hem, want zijn spieren glipten meteen in de juiste jachthouding. Zijn poten tikten zachtjes op de grond. De ekster hoorde hem, maar dat boeide hem niet. De vogel vloog weg, maar hij was niet voor niets een Extreme. Hij rende zoals het hoorde van een kat met zijn gave, snel en licht, en sprong nét voor de vogel te hoog in de lucht was. Zijn klauwen haakten in het zwart-witte verendek van het beest, dat hem te slim af dacht te zijn. De vogel probeerde nog een laatste keer te vluchten, maar het gewicht van de kat die natuurlijk veel groter was dan de ekster was te zwaar voor het beestje. Night trok hem op de grond en verloste het beestje uit zijn lijden. Hij keek naar boven. Dank u StarClan voor zijn leven, bad de kater. Dat deed hij bij iedere prooi die hij ving. Hij wist niet of andere katten dat ook deden, maar zo deed hij het in ieder geval. Hoewel het contact met StarClan verbroken was al vóór hij was geboren, hij geloofde er nog wel sterk in. Als een van de weinige in ShadowClan. Nightpaw wou het beestje nét begraven, toen er een takje achter hem kraakte. Hij draaide zich geschrokken om.

WORDS: 310 || TAGS: +FROSTHEART || MOOD: HOLY COW! ||NOTES: Wauw xD

Hij moest uitgerekend zijn mentor voor die dag tegenkomen. De witte kater torende hoog boven hem uit, zijn ijsblauwe ogen dreigend in de zijne turend. "Zo, zo kijk is wie we hier hebben!” schreeuwde hij, een en al woestheid en verschrikking. StarClan, wat heb ik u óóit misdaan? “Ik... Ik heb gejaagd...?” De zwarte kater liet de ekster zien, niet dat dat de boosheid in de Shadowkrijger zou temperen, maar toch. Hij hád iets gevangen. De meeste katten zouden hem prijzen, maar Frost’s hart was zo verduisterd dat dát niet meer zou werken. Zijn gewoonlijke trucje als hij spijbelde. Altijd een prooi bij de hand hebben. Night had nu twee opties: óf vluchten, óf uitgemaakt worden voor alles wat StarClan verboden had. “StarClan, help me,” prevelde de kater zachtjes en zenuwachtig. Zou StarClan ingrijpen bij een akkefietje tussen Apprentice en mentor? Hij dacht het niet. Zijn hart klopte in zijn keel. Hij besloot zijn kansen te wegen als hij voor optie één koos. De zwarte kater wist dat hij twee keer zo snel was als Frostheart door zijn gave, maar waar moest hij dan heen vluchten? In het kamp zou Frost hem toch wel een standje geven. En de ijswitte kater was dan wel sloom, hij was twee keer zo sterk als Night. De kans op overleven als hij vluchtte was nihil. En hij kon niet eeuwig buiten het kamp blijven, dat zouden de andere katten van ShadowClan opmerken. En sexy als hij was, kon hij natuurlijk niet lang wegblijven. Hij moest maar blijven. Er zat niets anders op. Optie twee werd optie één.  Oude optie één werd uitgeveegd. Hij zuchtte diep. Het was zijn eigen schuld.
WORDS: 277 || TAGS: +FROSTHEART || MOOD: Oh nooooo.... || NOTES: /

Frost was niet echt blij met zijn vertrouwen in StarClan. "Starclan kan je niet helpen kleintje, ze helpt niemand meer, Starclan is weg!" Er kwam wat speeksel op Night's gezicht. Hij kneep zijn ogen dicht, en schudde het nat eraf. De vlijmscherpe nagels van Frost kwamen uit zijn poten. Er veranderde iets in zijn houding, en trok zijn nagels weer in. Er kwam een pijn in zijn ogen, en Night dacht terug aan de tijd toen zijn moeder hem in de steek had gelaten. Toen ze hem kwamen vertellen dat die trut weg was. Hoe erg hij voor schut had gestaan. Hoe ze hem hadden gepest. Hoe hij weggelopen was, en telkens teruggebracht moest worden. Hoe hij nachtmerries had gehad. Ze had hem vernederd, gekleineerd en op zijn hart getrapt. Hij voelde tranen opwellen. Hij draaide zich om zodat Frost dat kleine beetje zwakte in zijn hart niet zag. De zwarte oren van de kater vingen op hoe Frost slikte. Onverwacht draaide hij zich om en kreeg een uitbarsting. "Je hebt op zijn minst gejaagd, maar gaf ik je daar toestemming voor! Volgens mij niet. Nog een keer en ik vries je mond voor altijd dicht!" Night voelde zijn hart kouder worden, en zijn woede groeide enorm. De kleine kater trilde gewoon van woede. Zijn nagels kwamen uit zijn kussentjes, het had weinig gescheeld voor hij zijn klauwen over Frost's kop had gehaald. Hij sidderde nog één laatste keer, voor het zwart werd voor zijn ogen en hij op de grond viel.

-Night is ernstig ziek ^^"